Een nieuw begrip in het ontslagrecht: 'een billijke vergoeding'. Het is de vergoeding die de kantonrechter bij ontslag mag toewijzen als er sprake is van “ernstig verwijtbaar handelen of nalaten” door de werkgever. Wat onder dat laatste precies mag worden verstaan is niet erg duidelijk.
Even het geheugen opfrissen. Sinds de invoering van de Wet Werk en Zekerheid heeft de werkgever geen vrije keuze meer in de ontslagprocedure. Bij ontslag om bedrijfseconomische redenen en om arbeidsongeschiktheid dient hij een ontslagvergunning aanvragen via het UWV. Bij disfunctioneren of verstoorde arbeidsrelatie moet de ontslagprocedure lopen via de kantonrechter. In beide gevallen heeft de werknemer nu recht op een 'transitievergoeding'.
Daarnaast kan de kantonrechter nu een billijke vergoeding toewijzen bij verwijtbaar handelen van de werkgever. Het lastige is dat er (nog) geen normen zijn om te bepalen wanneer daar sprake van is en om vervolgens de hoogte van de billijkheid te bepalen. Daar rept de wet niet over en het is dus aan de kantonrechter om te bepalen òf en zo ja hoe hoog die vergoeding gaat zijn en dus een sanctie op te leggen aan het ‘ernstig verwijtbaar handelen’ van de werkgever.
Het is de verwachting van juristen dat het nog jaren gaat duren voordat daar meer duidelijkheid over gaat komen.